31/12/12

III San Silvestre da Coruña



Como os dous anos anteriores rematei o 2012 participando na san Silvestre da Coruña. Mais fronte ás carreiras de novembro e decembro o ánimo foi moi distinto posto que a miña quiropráctica de cabeceira amañárame os problemas coa miña pubalxia e dérame permiso para reiniciarme na actividade atlética. Fun a esta san Silvestre pensando que era a última proba sen adestrar e que o ano 2014 iniciaríao trotando pola mañá.

Tras saudar aos amigos e tirando as fotos pertinentes busquei na liña de saída ao meu compañeiro de carreira, Alberto Morlán. Tiña a intención de tentar facela con el mais a sorpresa foi que sentíase moi machacado pola súa avultada actividade física dos días anteriores.

Saímos moi adiante e xa desde os primeiros cincocentos metros moitos atletas fóronnos adiantando. Nolos dous, tranquiliños, dándonos ánimos mutuamente. Cando baixamos por Adormideiras vexo que o Alberto faino moi ben pero na seguinte subida dime que me vaia... decido ir con el e tratando de animalo vendo a longa baixada que tiñamos por diante.


Á altura da Hípica, cando debían faltar uns dous quilómetros e medio, pásannos tres atletas que semellaban ser da miña categoría polo que digo a Allberto que vaiamos con eles. Dime que non pode e que me marche. Así o fago.

Inicio unha nova carreira en solitario. Sen dificultades adianto a ese grupo de Veteráns-C. Vou cómodo, como toda a proba. Pásame Alberto Antelo, quen fixo unha magnífica proba indo de menos a máis. Teño forzas no último quilómetro… debeu ser o máis rápido da proba. Na meta facemos unha foto coa xente do Cas: Alberto, Juan, Raúl, Roberto…


O fornecemento de bebidas e sólidos foi estupendo e axiña trato de buscar a Raúl para cambiarnos, posto que tiñamos moita auga enriba.

Foi unha proba distinta ás anteriores (2010: 28.14´´; 2011: 27.29´´) posto que non sufrín nada. O resultado foi fantástico para levar dous meses sen adestrar, 30.03´´: 75 na xeral e 4º na categoría (outra vez 4º, a dez segundos do 3º, como na Coruña-10 e no Cross dos Menhires) a unha media de 3.55´´ o quilómetro.


Tamén foi distinta porque faltábame a miña Rabudiña, a miña gabachiña. Ánimo campiona.

28/12/12

2012: déixao ir

Creo que o 2012 non foi un bo ano. Participei en 19 probas e corrín máis quilómetros ca nunca: 2.912 pero non acadei as metas desexadas: na semana anterior aos grandes obxectivos do ano, en abril (maratón da Coruña) e en outubro (maratona de Porto) o corpo non aguantou, primeiro cunha inflación dos ligamentos do nocello esquerdo e, logo, cunha pubalxia de cabalo.

A lección creo, estache ben aprendida, facer menos quilómetros e marcarse uns obxectivos menores.

En xaneiro (253 km) participei por vez primeira na fermosa media maratón Manuela Machado en Viana do Castelo.

En febreiro (325 km) estrei, en pleno Entroido, a I media maratón do Ribeiro e federeime co Club de Atletismo Sada (o CAS).

En marzo (335 km) no pico de forma fixen a Vig-Bay.
En abril (154 km) abandonei na Maratón da Coruña no km 28.

En maio (230 km) colaborei con Julio ao regreso de Pili á competición na media maratón da Coruña.

En xuño (144 km) coa forma perdida, fun á XVII de Ordes, ao campionato galego de veteráns en pista e ao dez mil de Carballo.

En xullo (311 km) só trotei para iniciar a recuperación.

En agosto (376 km), xa collendo de novo a forma, participei na I Pedestre de Vimianzo, na XIX Carreira a Pé de Lira e na XXI das Areas de Carnota.

En setembro (387 km) participei no VIII Cross de Broña e na II nocturna de Ferrol.

En outubro (266 km), en boa forma fixen os dez miles da Coruña e de Sada, Carreira da Auga.

En novembro (114 km) fixen a II C.P. de Novo Mesoiro e logo gocei da Behobia-San Sebastián.

En decembro (26 Km) inicieino coas 3 Millas solidarias Inditex-Arteixo, continuei co II Cross dos Menhires e rematarei o ano coa san Silvestre da Coruña.

23/12/12

II Cross dos Menhires na Torre de Hércules


NOTA PREVIA: Que a galego fobia do concello da Coruña pasara tamén á federación… isto ben a conto polo nome da proba: Cross do Menhires cando en galego temos unha verba tan fermosa como é pedra-fita… Que lle imos facer.

Continúo lesionado. A pubalxia está diagnosticada por un traumatólogo e, ademais, unha  ciruxá confirmou que non hai nada máis afectado. Repouso absoluto… ou case. O pasado xoves, farto de non facer nada trotei cinco quilómetros. Ao día seguinte os abdominais non soportaban o esforzo de levantarme da cama.

Farto de estar farto, o pasado sábado 22 participei (que non competín) no II Cross dos Menhires da Coruña, aproveitando que se retarsara a proba por mor da treboada do 15 de decembro. O ambiente foi estupendo e ao ter que dar varias volta a un circuíto podíase animar repetidamente a todos os e as participantes. Previa á proba absoluta masculina foi a feminina onde o Clube de Atletismo Sada contou cunha exitosa participación. O circuito pareceume ben fermoso e non moi duro.

Tras facer un pouco de quecemento, decidín saír case de último. O primeiros centenares de metros mantiven a posición e no primeiro descenso comecei a pasar xente. Aumentei prudentemente o ritmo e ao remate da primeira das catro voltas das que constaba a proba, xa estaba ao par de xente do CAS (de Juan, en concreto). Cando se estaba na zona máis lonxe da Torre, é dicir, na zona das pedras-fitas, tiña a Alberto a uns 12 segundos. O obxectivo era chegar onda el e tratarlle de aguantar o ritmo. Ao rematar a segunda volta vexo que mantemos as distancias. Cando iniciamos a última volta Alberto váiseme distanciando (na meta sacoume todo un minuto, parabéns, campión) e trato de manter a posición, cousa que non consigo con dous atletas que me adiantan nos derradeiros douscentos metros. Iso si, foron os únicos que me pasaron en todo o cross.

Con pouco tempo de saudar os amigos, tras cruzar a meta tiven que marchar rápido para o xantar familiar.

A pubalxia…? Pois peor. Era sabido. Sen non podo adestrar polas molestias constantes… despois dun esfrozo de oito quilómetros, teño máis molestias e mesmo dificultades para camiñar. Día a día vai a menos pero sen chegar a desaparecen as molestias. Continuo agardando polo fisio.

Resultados: a distancia era de 7.973 e a fixen un tempo de 34.12´´ a un ritmo de 4.17´´. Entrei na meta na posición 42 e de 4º na categoría de veteráns B.

Fotos son de Lihto e miñas.

2/12/12

3 Millas Solidarias Arteixo-Inditex

Rematei novembro con114 quilómetros feitos. O peor rexistro deste 2012.



Sen adestrar non se pode correr. Estando con varias molestias (isquio dereito e pubalxia) non se pode competir. Pero éche o que hai. Se Raúl invita a participar nas 3 Millas Solidarias organizadas polo “grupo” (léase Inditex) había que ir. O Mariscal fixo unha doazón económica en nome do todo Montrove con destino á Cruz Vermella.

E foi una mañá do máis agradable. Na liña de meta compartindo minutos e saúdos cos amigos e amigas e na carreira aprendendo do mestre Bernardo.

Saímos xuntos e moi diante. Nos primeiros cincocentos metros xa estábamos posicionados de 10-11. Tras a primeira baixada e zona plana chegou a primeira e curta subida onde agardei polo mestre. Despois de chegar ao mar e mirar por vez primeira o crono, Bernardo tivo a ben tirar de min e irme agardando especialmente na última e longa subida. Só no sprint permítese o gozo de separase e cruzar a liña de meta uns metros por diante. Nos cinco mil metros da proba debín facer un crono de 18.30´´ a unha media de 3.42´´ o quilómetro.

Mentres agardábamos polas nosas damas, que fixeron o percorrido camiñando, estivemos no comedor do “grupo”. Nas horas posteriores as doenzas foron a peor a as molestias son continuas mesmo para moitas actividades cotiás.

Agora si que vai en serio o do descanso e a recuperación, agardando poder chegar á San Silvestre da Coruña.

25/11/12

II Legua solidaria Hípica Malawi na Coruña


Desde o 11 de novembro, é dicir desde a Behobia-Sansabestián só 24 kms e algunhas sesións de ximnasio. Hai serias molestias nun isquio e a pubalxia case non remitiu nada. Pola contra, e a base de alongamentos, os piramidais vanse comportando mellor.

E a pesares diso… participei na “II Legua Solidaria Hípica Malawi” na Coruña cun percorrido de 7.300 metros polo Paseo Marítimo da Coruña.

Como ben sendo xa habitual, recolleume na casa Raúl, cada día máis Mariscal, e fumos ata a Hípica a recoller os dorsais. Tempo para saudar amigos e amigas e facermos unha foto co Club de Atletismo Sada que por certo, tiña un fin de semana moi activo: Maratón de San Sebastián, Media Maratón de Vilagarcia, Corre con nós de Lugo…

Tras ver algunha das probas dos cativos, co boa e triunfante representación do CAS, fixen o quecemento con Raúl, na busca de Teresa e Álvaro.

Na hora prevista deuse a saída verbalmente. Vou detrás de Roberto e Alberto. Alucino cun “principiante” que se marca un sprint brutal nos primeiros douscentos metros… pobriño. Á altura do Castelo paso a Roberto e tiro cara Adormideiras. Voume atopando ben e tirando. Recibo o cariñoso saúdo de Teresa e Álvaro así como de Jesús que hoxe decidíu deixarme a min a representación do club na categoría de anciáns (Ánimo campión, o asfalto agarda por ti) Tras chegar ao alto de Adormideiras trato de non ser adiantado por moita xente na baixada o consigo. Véxome cómodo e forte. Cando estamos de novo á altura do Castelo de san Antón e contando que queda pouco máis dun quilómetro, aumento o ritmo e collo a un grupo de seis atletas onde, creo, vai xente da miña categoría… mais a decepción é tremenda ao comprobar que só levo uns vintedous minutos e que polo tanto hai que volver subir a Adormideiras. Cachisss. Entón comprobo o que é non adestrar e querer participar en carreiras… Sufro e trato de que  só se me marchen algúns do grupiño que adiantara previamente. 

O último quilómetro e medio fáiseme moi longo e duro.

Tras os 7.300 entro na meta cun sorprendente tempo 27.05´´ a 3.42´´ o quilómetro. Non sei de onde saíu tal velocidade. Non o comprendo.

Agardo polos amigos e de súpeto a sorpresa: posto 23 sobre 461 e 1º na categoría.

Como xa tiña decido teño que parar de trotar e ir ao fisio. Hai que recuperarse para a fermosa e atlética primavera que nos agarda.
A seguinte reportaxe fotográfica procede das tiradas por Raul, Mónica e da organización.

12/11/12

Behobia-San Sebastián 2012

Case sen adestrar na semana (34 quilómetros e unha hora de ximnasio) o sábado pola mañá saíu un vehículo desde Montrove con destino Donostia. No automóbil van dous veteráns da Behobia-San Sebastián (Raúl e Antonio) e dous novatos (Paloma e o que escribe) Tras case 700 quilómetros e certos problemas para atopar aparcamento en Donostia, recollemos os dorsais no velódromo de Anoeta coa compaña de Luís Pardo. Houbo certos problemiñas co meu dorsal... “ah… pero es tu sales muy adelante...”. Na pequena feira do corredor fixemos provisión de camisetas para os amigos e a oficial para dona Teresa. O Mariscal fixo acopio de calcetíns. Tivemos ocasión s de saudar a Jorge Valdés e desexarlle sorte. Cando nos dirixiamos a tomar a primeira caña o ceo descargou sobre nós varias toneladas de auga como presaxio do que sería o día da carreira.


Achegámonos ata o hotel, preparamos a equipación para o día seguinte e baixamos ao centro a degustar os ben afamados pintxos donostiarras onde tamén saudamos a Manute (Manuel Hurtado)

O domingo levantámonos moi cedo e almorzamos no hotel mais non na habitación senón no comedor (xa sabedes como é o Mariscal…) Pillamos o topo e un bus que nos deixou en Hendaia (Oh, la France…). Foi chegar a Francia e principiar a chover, chover, chover… milleiros de toneladas de auga sobre nós…Tras deixar as mochilas nos camións, que fixemos? O quecemento? Protexernos da chuvia nunha gasolineira como todos os milleiros de corredores e corredoras.

Como a organización era moi previsora, separou a saída dos distintos grupos de atletas  case unha hora. Marchei para o meu caixón cos mellores desexos de Paloma, Antonio e Raúl. Metinme no meu grupo so 30 segundos antes da saída ben tapadiño baixo o chuvasqueiro e unha gran bolsa do lixo do xardín. Asumo que será a primeira vez que corra tan tapado… A intención é saír detrás do grupo, sen présa, probándome, tratando de ir cómodo e pensado que xa habería tempo para correr. Cruzo a liña de saída na posición 2.168.

Os primeiros metros son unha constante fuxida dos  charcos e tratando de nun ser tirado e de non tirar a ninguén.

Van pasando os minutos e comezo a ir pasando xente. No quilómetro dous tiro a bolsa de plástico. Atopo ao Rama, dos Taninos de Ponteareas. Saúdoo e mándolle recordos para Xosé e Edu. Desexámonos boa sorte. De súpeto vexo o bandeirola do quilómetro 4… xa van catro e non me decatara dos 20.12´´ transcorridos. Paso o km 5 en 20.14´´ (a 4.03´´ o km.) e na posición 1.371  . Vou tranquilo e paréceme un tempo de paso estupendo. 

Teño a sensación de que toda a carreira será un sube-baixa polo que paréceme estupendo ser moi prudente e ver como se comportan os piramidais e os abductores.. Cada vez que hai unha subida, e hai moitas, quedo abraiado coa cantidade de xente que vai diante… non lembro ningunha outra proba na que saía tan atrás… tamén é certo que é a proba con máis participantes (25.000 inscritos) da miña vida. Chego á subida máis longa da proba nun tramo de autoestrada… fáiseme difícil, vou lento pero… continuo pasando xente. Vou cambiando de carril, en zig-zag, constantemente na busca da liña máis recta posible.

Paso o 10 en  40.16´´ (a 4.00´´/km nos últimos 5000) é dicir en menos tempo que os cinco quilómetros anteriores. Vou na posición 1.078. Longa baixada na que aproveito para quitarme o chuvasqueiro, Chegamos ao porto de Pasaia. No quilómetro 15 o meu tempo é de 59.45´´… (a 3.56´´/km os últimos 5000, isto ten boa pinta) e na posición 999. Comprobo que vou aumentado o ritmo aínda que vou algo canso… Cada metro teño menos atletas diante… Agora toca esforzarse e correr, correr, correr.

Por fin chega o remate do 15 e o inicio da costa máis dura subida do traxecto, O Mariscal tenme avisado da súa dureza. Vou amodiño pero… sigo adiantando xente. Na parte máis dura, pásame un rapaz… Pobriño, quedeime coa súa matrícula… para que na baixada contemple el a miña.

Chegamos a Donostia, aumento o ritmo. Forzo. O espiquer anuncia o derradeiro quilómetro e… nese momento o ceo decide descargar outra tonelada de auga. Tanta descargou que o fotógrafo do Diario Vasco non fixo fotos deses minutos (cachisss) e o vento mesmo chegou tirar o arco de meta cun cronómetro. Márcome un esprit da casa: longo e progresivo. Mirade que pintas nos últimos metros:





















Entro na meta contento e empapado cun tempo de 1.18.55 ´´ a unha media 3.57´´/quilómetro, de 929 na clasificación absoluta e de 22 na categoría. (Ligazón a un vídeo coa entrada na meta no tempo de 1.21.30)

Como fago nas probas especiais, pídolle á rapaza que me da a medalla dous bicos. Recollo a mochila e os abundantes alimentos e marcho aos fisios. Danme unha masaxe de corenta minutos. Camiño ata o hotel onde temos previsto volver xuntar o grupo. Doume unha ducha longa, longa, longa e quente, quente, quente. Chega Raúl moi contento pois mellorou moitos minutos. Tamén Paloma (e Antonio) está moi contenta. Rematou o seu primeiro vintemil, nas peores condicións metereolóxicas posibles. Guiada por Antonio, foi moi prudente ata que no quilómetro 10, co corazón ben colocado, empezaron a recoller cadáveres… Entraron na meta en pouco máis de dúas horas. Parabéns, campiona.

Cando chegamos a Donostia, Luís preguntáranos que tiña de especial esta carreira Non o sabía. Non cría o que tiña contado Raúl. Que, que ten de especial…? Que por que é proba máis afamada? Pois pola xente, polo público. Milleiros de persoas, de nenos e nenas, de familias completas, de aitas… Foi impresionante. Xente e xente nas cunetas, nas rúas, baixo a a infatigable choiva, ofrecéndonos froita, auga, bebidas isotónicas. É realmente incrible. Por iso é a mellor proba.

Tras outros pintxos para o xantar, iniciamos o regreso na hora prevista (ordenada) polo Mariscal. Sete horiñas ata casa.

NOTA FINAL: Agora si toca descansar, recuperar os piramidais, isquios e curar o inicio de pubalxia.

Eskerrik asko

Gero arte