27/6/12

Deporte e literatura: "La sombra de la sirena"


Fragmento da última novela publicada en castelán de Camilla Läckberg.
"El aire frío le rasgaba la garganta. Le encantaba aquella sensación. Todos pensaban que estaba loco cuando salía a correr en pleno invierno, pero él prefería salir a correr las millas que se proponía con el frío del invierno, que hacerlo con el agobiante calor estival. Y así, en fin de semana, aprovechaba para correr una vuelta más.

Kenneth echó una ojeada al reloj de pulsera. Tenía incorporado todo lo que necesitaba para que el entrenamiento le rindiera al máximo. Pulsómetro, contador de pasos, incluso tenía allí almacenados los tiempos de los últimos entrenamientos.

El objetivo era ahora la Maratón de Estocolmo. Había participado ya dos veces con anterioridad, en la Maratón de Copenhague. Llevaba veinte años entrenándose y, si le daban a elegir, le gustaría morirse dentro de veinte o treinta años, en plena carrera. Porque la sensación de estar corriendo, de que le volaban los pies por encima del suelo con un golpeteo acompasado, a un ritmo constante que al final parecía fundirse con los latidos del corazón, esa sensación no se parecía a ninguna otra. Incluso el cansancio, la sensación muda de las piernas cuando el ácido láctico se dejaba notar, era algo que había aprendido a apreciar cada vez más a medida que pasaban los años. Cuando corría, sentía la vida dentro de sí. No se le ocurría otra forma mejor de explicarlo.

Al acercarse a su casa, empezó a aminorar el ritmo. Siguió dando saltitos sin moverse del sitio justo delante de la escalinata y luego se agarró a la barandilla para estirar los músculos de las piernas. El vaho se le quedaba suspendido delante de la cara y se sintió limpio y fuerte después de dos millas a un ritmo más o menos rápido".

 
Camila Läckberg. La sombra de lasirena.  Madrid, Maeva, 2012, páx. 64 e 65.

24/6/12

Do nocello ao Arde Lucus


Despois da proba de Carballo, decidín deixar de trotar ata que pasara polas mans de Paloma Villar, a “miña” quiro-práctica de cabaceira e na que confío máis que nas miñas sensacións. Durante a semana fixen tres horas e media de ximnasio cun pouco de todo: natación, GAP, abdominais e body pump.

O xoves, e tras un café con Bea (ánimo Antón), puxen o meu corpo nas mans de Paloma quen tras comprobar a tensión acumulada nas cuadríceps (como está o piramidal dereito e os tensores da fascia lata….) centrouse no nocello esquerdo. Corenta minutos. Dous días de repouso e hoxe domingo saín a comprobar o seu estado durante 5 quilómetros. Mellorou moitísimo, case non hai molestias, polo que a semana vindeira iniciarei unha nova temporada…

E Agora toca marchar ao Arde Lucus…

17/6/12

II Carreira Popular Concello de Carballo



Erguinme toda a semana moi canso e sen gañas. Decido que hai que darlle descanso ao corpo. O luns só abdominais e deixo colgado a Juan no ximnasio (nadiña de gañas…) O martes natación, mércores abdominais e 5 km para quecer as pernas e darlles unha boa sesión de estiramentos. O xoves ná de ná e o venres, con Pili e Juan unha hora de ximnasio. Sábado traballo no xardín  e o domingo, para non perder o costume, un dez mil. Nesta ocasión en Carballo.
Foto de Alberto Morlán

Como ben me avisaran Roberto e Carlos a proba constaba de dúas voltas cun continuo subir e baixar pero menos dura ca de Ordes. Ademais non contaba co aliciente da miña Rabudiña nin no asfalto nin entre o público. Tamén botei en falla a Jesús Álvarez, compañeiro nas dúas ultimas carreiras.
Desde a saída o percorrido foi tirando para arriba case mil metros, logo continuas subidas e baixadas. Saio ben. Paso o segundo quilometro en 7.30´´. Contento xa que non era demasiado rápido nin demasiado lento. No segundo ou terceiro quilómetro cólleme Roberto García (38.44´´) 
 Pouco despois escoito unha desas frases profundas que fan a un reflexionar: paisano na terraza dun bar, preguntando ao colega: 
“E a carreira, para que é?”

Ao iniciar a segunda volta, derroto os pensamentos que me pedían deixar de correr. Continúo tirando sen moita forza. Falo con alguén da Jamomería La Leonesa dándolle recordos para o mestre Bernardo. Rematando o quilómetro oito, adiántame Alberto Antelo (39.02´´) A partir de entón arrástrome ata a meta: 39.11´´. Entro de 56 na xeral e 5º na categoría sobre un total de 607 atletas.
Detrás entraron Alberto Morlán (40.41´´), Carlos Pazos (41-32´´) e Manuel Ferreira (43.58´´). Resultados.
Tras cruzar a meta e saudar a Roberto e a Alberto achegueime ata os fisios: repaso ao piramidal.

Conclusións: tras unha semana de repouso (se non se adestra non se corre nas probas) o nocello rematou mal, o piramidal necesita un repaso e esta non é a mellor época para os meus pulmóns (cuestión de alerxia) Creo que vai sendo hora tomarme en serio o de facer os amaños de chapa e pintura de todos os anos. Hai que estar ben para agosto…

11/6/12

Campionato Galego de Veteráns en pista: 10.000


Tras a proba de Ordes, comecei a semana moi canso e con molestias no piramidal dereito (isto de non estirar despois dunha carreira non está nada ben…). Deste xeito, o luns só fixen 30 minutos de abdominais no ximnasio (abandonado polos colegas), o martes trotei 15 km con catro intentos de series de 1000m. entre 4.01 e 3.47 (patético). O mércores só fixen 5 km para logo poder estirar moito tempo e con 30 minutos de abdominais. O xoves xa fixen unha hora de ximnasio (GAP e abdominais) para facer o venres 17 km e 60 minutos de ximnasio (Gap e abdominais) e xa ben acompañado.

Sopresivamente, o sábado, teórico día de repouso, fixen 14 km (12 deles con Pili) rematando realmente canso.

E o domingo? Pois a miña estrea nunha proba de pista: 10000 no Campionato de Veteráns en Lugo. Previamente teño que dicir que o sábado para o xantar houbo mariscada familiar (cervexa,viño e cava), para a cea: adega en Betanzos (viños branco e  tinto) e o domingo xantar con callos. Así non se pode…

Tras recoller a Jesús en Sada, dirixímonos a Lugo a participar nos campionatos galegos de veteráns en pista no 10000. Para Jesús era a segunda experiencia na pista, para min a primeira. Tras unha viaxe curta e agradábel, chegamos ao estadio. Estando previsto que saíramos en series distintas, os xuíces deciden, que saiamos todas as categorías xuntas: no podo facer o quecemento como me gustaría.

Escusas (tan típicas do paquete que escribe):
1ª O nocello esquerdo continua sen estar ben.
2ª Ando falto de gañas, sen facer series e facendo poucos quilómetros semanais.
3ª Primeira experiencia en pista (e sen tacos)

Na carreira (25 voltas de 400 metros), saímos cómodos na parte traseira do grupo. Jesús tirando. Na segunda volta xa estamos posicionados polo noso ritmo. Pégasenos un atleta. Jesús sigue marcando o ritmo. Na quinta volta collo eu a corda pero na sexta volve Jesús a tirar. Pouco a pouco vaise indo. Quere agardar por min. Dígolle que tire e que se vaia. Nas costas levo pegado a un atleta de A Gandara. É a miña permanente sombra. Só da un relevo de catrocentos metros. É curioso ver como nos adiantan os primeiros e comprobar que tamén adiantamos varias veces a outros corredores. Desde as bancadas, o C.A.S non deixa de animarnos en cada paso.

Cando anuncian a última volta subo o ritmo porque sei que non teño sprint e quero intentar deixar a mochila antes da recta de meta. Cóllolle uns metros pero na última curva volvo telo pegado. En canto iniciamos a derradeira recta, adiántame coma un foguete. Nunca fixen tanta forza nun sprint pero foime imposible impedir o adiantamento. Felicítoo ao cruzar a meta. Quedou de primeiro na categoría e eu segundo. A diferencia foi dun segundo e medio. Fago 36.57 (a 3.42´´ o quilómetro) Jesús: impresionante: 36.24´´.

Atención: subcampión galego de veteráns en pista en 10000 na categoría de 50 a 55 anos.

A partir da entrada en meta, caos absoltuto na organización. Prefiro non comentalo e lembralo como unha anécdota.

Resume semanal: tres horas de ximnasio e 61 quilómetros. Continúo sen amañar o nocello esquerdo polo que non hai moitas gañas de trotar, facer series…

3/6/12

XVII Carreira Popular de Ordes: como pasa o tempo


Efectivamente… como pasa o tempo. Foi en marzo do 2005 cando participei por vez primeira nesta dura proba do Concello de Ordes. Cantos quilómetros, cantas probas, cantos amigos e amigas. A semana foi máis tranquila cas anteriores. 





 

O luns 13 km e abdominais. O martes natación, 16 km e proba de esforzo no cardiólogo. O mércores 13 km e Body Pump. O xoves só 9 km e o venres abdomiais. O domingo case un dez mil por Ordes. Érgome todos os días coas pernas cansas. En total 61 km e dúas horas e media de ximnasio. No nocello esquerdo continúan as molestias. Paloma aconséllame non parar.

O domingo pola mañá participei, despois de sete anos, na proba do Concello de Ordes. Lembraba que hai costas… pero non tantas nin tan duras: o corazón non tiña tempo para baixar pulsacións!!! Como se nota que non teño aínda o corpo nin a cabeza para as carreiras: deixei o meu chip na casa. Tiven que alugar outro.

Na liña de saída, cos amigos do Club de Atletismo Sada, comentamos que tíñamos que saír con calma porque a carreira era dura. Saín con Jesús, mantendo un ritmo alegre ata o quilómetro tres, onde na segunda gran costa, váiseme. Non me obsesiono. Sei que aínda non estou para gañar posicións nas subidas. Na metade da proba, pásame Roberto. Doulle ánimos. Coas posición moi estabilizadas chego ata o quilómetro oito, onde só teño diante a Roberto pero non o o collo. Na seguinte baixada aumento algo o ritmo pero na última subida adiántanme dous atletas. 

Entro na meta en 36. 30, a 15 segundos de Roberto e a cincuenta segundos de Jesús. O ritmo por quilómetro foi a 3.51´´ mellor do esperable. O equipo tivo un resultado magnífico: 4º. Só quedaron diante nosa: o Coruña Comarca, o Sar-Poutada e o Milladoiro.
A distancia oficial foi de 9.500 metros.
 Foto vía Correr en Galicia



Maratona de Estocolmo 2012

Fortes chuvas e vento marcaram a Maratona de Estocolmo 2012


Fortes chuvas, ventos e temperaturas entre 3°C e 4°C – muito baixas para a época do ano – marcaram a 34ª edição da Maratona de Estocolmo, na Suécia.
O vídeo abaixo resume a dificuldade que os corredores encontraram com relação ao clima da capital sueca no sábado, 02 de junho, dia da prova:




Mesmo assim, dos quase 16.000 corredores que iniciaram a maratona, que tem sua linha de chegada no Estádio Olímpico de Estocolmo, 14.686 completaram os 42km.
O vencedor foi o atleta da Jordânia Methkal Abu Drais, com o tempo de 2:19:16. No feminino, a vencedora foi a etíope Derebe Godana (2:40:19).

Texto e vídeo vía Correr pelo mundo.