31/12/16

San Silvestre 2016

Con 40 km realizados, pecho o terceiro trimestre do ano 2016 para un total de 1860 (uns mil menos do habitual) E que mellor forma de facelo participando (xa que non correndo) na san silvestre da Coruña, acompañado por amigos, polos mellores amigos que teño no asfalto. E para rirse deste pésimo ano, fixémolo disfrazados.

É curioso como reacciona o cerebro ante unha proba non que non imos disputar nada, tan só a pásalo ben. Pois iso foi o que fixemos nos minutos previos a o inicio da proba. Saúdos a moita xente, tirar moitas fotos e rir, rir e rir.

As Pedros o Pablo e a Wilma saímos xuntos e axiña decidimos e íbamolo pasar o mellor posible. Cos nosos paus prehistóricos metímonos con canto meniño había polas beirarrúas, coa policía local e, sobre todo, cos corredores que pretendían adiantarnos (que falta de respecto!!!)


Aínda que pretendíamos non disputar nada e si comprobar se as pernas da Wilma e dun pedro aguantaban… o cerebro ordenou forzar todo o que se podía nas lamentables condicións nas que estamos. Así saíron km a 4.30 e a 4.19 para unha media de 4.25´´. Realmente contentos e sorprendidos. Molestias? Claro, algún caso desde a saída, noutro no km 3. Pero hoxe non era un día para queixarse senón para gozar dos qilómetros e botar unas risas.




Chegando á meta, xorden Aina e o Roi. Tan so podo collela a ela e tirar para a meta. Esta rapaza ten corpo de corredora. Que ben o fixo.

Resultados.

A sorpresa final foi, como non, o terceiro posto da Wilma. Se que ata lesionada, sen adestrar, ten que subir ao podio.


Para o vindeiro ano… curar as lesións físicas e atopar os ánimos mentais.

22/12/16

Deporte e literatura. Toni Hill, "Los amantes de Hiroshima"




"Eran casi las ocho y media, y Héctor comenzó a trotar despacio, con la intención de calentar la musculatura, eludiendo mirar a la gente que se había dejado vencer por la desidia y se relajaba en las terrazas, bebida en mano. Aunque había probado a ponerse cascos y escuchar música mientras hacía ejercicio, la verdad era que disfrutaba más del ruido natural de la calle, del ritmo de sus propios pasos que se aceleraban a medida que pasaban los minutos. Corriendo se abstraía de cuanto le rodeaba hasta niveles increíbles, concentrado únicamente en sentir cómo su cuerpo iba soltando la tensión con cada zancada, preparándose para alcanzar una velocidad con la que muchos de su edad sólo podrían soñar. Cuando llegó al Passeig Marítim y notó aliviado la brisa que desprendía aquel domesticado mar de ciudad, casi sonrió, satisfecho de encontrase allí, ejercitando el cuerpo, en lugar de haberse apoltronado en casa. Sus abdominales, esa parte de la anatomía masculina tan tímida que se resistía a dejarse ver, se lo agradecerían. Y Lola También.

Aceleró aún más la carrera al pensar en ella (…)


La Brisa se transformaba en aire, y en el paseo ya sólo quedaban otros corredores que también se esforzaban por llegar a una meta que únicamente estaba en sus cabezas. Por superarse. Por ganarle segundos al tiempo. O quizá, como a veces le sucedía a él, esascarrears nocturnas se convertían en un simulacro de huida…"


2/10/16

VI Carreira da Auga: que mala lebre fun.

Continúo parado con visitas frecuentes ao ximnasio.

Case sen pensar fixen de lebre na VI Carreira da Auga de Sada.

Non madruguei moito. Cando cheguei a Sada, 7.30 da mañá boa parte do traballo organizativo xa estaba feito. Tocoume balizar un pouco o percorrido e rematar coa publicidade. Da gusto pertencer a un grupo de xente tan disposta a organizar e colaborar nos traballos. Cada Felipe faime entrega do tutú fun consciente que de verdade ía facer da lebre de 50 minutos. Son dúas semana sen pisar o asfalto. Pensei que o ritmo aínda sería cómodo para min polo decidín comprometerme con club tan só unas horas antes da saída.

Breve quecemento con Felipe. Tempo para tirar a foto cos compañeiros de lebre e outra con case todos os  e as participantes do club.





 Na saída vou deixando que Felipe, lebre de 45´) vaime collendo metros. Vou algo intranquilo pois non sei se acertarei co ritmo no primeiro quilómetro. Penso,a priori, que nos seguintes será máis doado coller o ritmo de 4.55´´. E o primeiro saíu en 4.41´´.  Trato de baixar o ritmo na saída de Sada pero fago 4.39´´. Nestes primeiros metros vou contando en alta voz como é o percorrido así como a dureza de cada subida.


Vaise formando un grupo. O terceiro km xa foi a 4.55´´ e xa con algo de subida. Vou comentando que imos gañando tempo para poder perdelo na longa subida pero os seguintes mil metros volven ser por baixo dos cinco minutos. A xente que teño ao meu carón van cómodos co ritmo e tiro con eles. Trato de ir máis pendente do meu colega Javier L. Martín que fai amagos de quedarse.

Vou radiando o percorrido, o habituallamento, o pouco que falta para rematar a subida. Son dous quilómetros a 5.01 e a 5.03´´. Cando iniciamos a baixa digo en voz alta de que se poden que forcen un pouco. Eu vou cómodo e déixome ir con eles. Ao chegar rematar o km 7 comprobo que saíu a 4.31´´ e son consciente de que imos a ritmos de 48 baixos. Que erro. Que inmenso erro.

Decido pararame e ir trotando algún metros con da grupiño de xente que me adianta. Incluso algún corredor (con razón) chamoume a atención por iren tan rápido. Corro con algún e párome agardando polo seguinte grupo. 


Dando un ultimo ánimo

Corro e párome para axudar a outros e así ata a liña de meta que cruzo en 49.20´´.
Preparándome para facer na meta un "fermín".



Na cola do habituallamento son saudado polos integrantes do primeiro grupo que entraron en meta sobre 48´.

Está claro que se non  adestro tampouco son quen de calcular os ritmos.

Quero pedir perdón a todos aqueles que contaban ter unha lebre durante todo o percorrido a un ritmo de 4.55-4.59´´ e non a tiveron.

19/9/16

X Meia Maratona do Porto: coma na casa


As molestias continúan. De acordo con Angel, de AlfaFisio, trotei menos na primeira quincena de setembro co obxectivo de poder rematar a media de Porto. Aumentei o traballo específico para fortalecer glúteos e en consecuencia protexer abdutores. Tras a media de Porto toca continuar co traballo de fortalecemento de glúteos e de gañar mobilidade na cadeira.

Correr en Porto xa é coma correr na casa. Van tres maratonas rematadas e dúas medias.

Esta cidade xa forma parte da miña vida atlética e pronto tamén o será dunha persoa admirable, Manu Mariño, (superador de calquera importunio físico e gozador de cada quilómetro coas zapatillas)

Non tiña moi claro o obxectivo da proba. Acompañar a Iago e Borja… se apareceran… Saír con calma, comprobar o estado físico e logo tirar… Desde logo o que si desexaba era gozar da proba, se as pernas non están para sufrir hai que saber gozar.

Na saída atópome con Diego Álvarez con quen teño compartido moitos km de asfalto en Porto. Vai facer esta media para en sete semanas facer a maratona: sorte, meu. Tamén saúdo a Félix e tiramos unha foto con Paula e Alex. Non coincidín con Javier, mágoa.


No caixón de saída Alex está convencido de querer facer 1.30 e eu disposto a axudalo para un ritmo de 4.15´´/km. Vai ser a súa estrea na distancia e este avó xa tiña a quen contar batalliñas durante a proba.

Saída con calma a 4.42´´ desde a parte traseira do noso caixón. Facémola pola beirarrúa pois os dous carrís non dan para avanzar. Temos coidado de non tirar a ninguén e de non ser tirados. Vou tratando de marcar ritmo e de tranquilizar ao meu acompañante quen fica emocionado ao atravesar a Ponte de dom Luis ao ver a grande cantidade xente que está a animar. Voulle contando o percorrido e os pequenos trucos (por V.N. de Gaia hai que ir pola beirarrúa todo o que se poida). Fálolle moito coa intención que se despreocupe dos ritmos e do paso dos quilómetros.

Por Gaia teño a oportunidade de saudar por vez primeira a Angel, forista maratoniano de Correr en Galicia.


Facemos quilómetros entre 4.16´´ e 4.20´´. Cruzámonos con Paula quen vai tan concentrada coma sempre (verémola algún día coa faciana relaxada?). Damos a volta na foz de Gaia, un lugar realmente fermoso. Álex da algún síntoma de cansazo a partir do Km 10. Trato de axudalo psicoloxicamente para que non sexa derrotado polo asfalto: fálolle, cóntolle batalliñas, explícolle algunha cousa, coa idea de que se lle pasen os quilómetros.

Novo paso pola Ponte de dom Luis. Os dous aplaudimos á xente que anima. Márcolle unha nova etapa: hai que subir río arriba. A seguinte etapa será a baixada ata a Ponte.  Son cinco quilómetros que comezan ser unha tortura para Alex. Baixamos ritmos a 4.22´´, a 4.42´´… Somos adiantados por bastantes corredores e corredoras. No Km 15,5 tras o avituallamento, dime que está en crise e pídeme que o deixe, que tire só. Con tristura e con algo de remordemento (foi culpa miña o ritmo de saída?), cambio a velocidade e vou recuperado os ritmos dos primeiros quilómetros.

Son metros nos que gozo (que malo son) de ir adiantando colegas. Volvo ir sobre 4.17´´. Gozo da distancia. Como me gustan os 21.000 metros. Desato a miña bandeiriña republicana. Vou notando as molestias no abdutor dereito e consecuentemente no pube. Sabía que as pernas non estaban ben pero cría que estaban algo mellor. O derradeiro km sae a 4.05´´. Levanto a bandeira para entrar con ela na meta.



Resultados: 1.33.10´´ (bruto) e 1.32.23´´ (neto) de 436 e de 16 na categoría.


Despois da proba continuamos coa maratona turística iniciada o sábado. Un traballo realmente duro incluíndo o xantar no Valentím de Matosinhos, regado co Casal García de turno.

Tan só un apuntamento final: creo que Porto corre o risco de converterse nunha atracción turística en si mesma, nun parque temático coma Barcelona.

Agora hai que parar e recuperar. Semanas de ximnasio. Aínda queda moito asfalto por correr pero para facer sen molestias.


31/8/16

Agosto 2016 polo monte

Nos cinco anos anteriores rematara agosto cunha media de 295 kms  realizados. Neste ano foron 197. Pensando en positivo (canta forza mental nos aporta a experiencia de participar en maratóns) é que segundo o fisio (grazas Angel) todo vai por una camiño de mellora.

Agosto gocei das tiradas polos montes de Muros-Carnota. Gocei de boa compaña (Iago, Pablo e, perdón, Jesús). Gocei dunha vistas realmente marabillosas e dunhas paradas técnicas para lembrar visitas anteriores a algún dos conxuntos de petroglifos máis importantes ou máis fermosos da Galicia: Laxe das Rodas e Cova de Bruxas.

Gozade tamén vos das seguintes fotos.
Muros

Cérvido en Cova da Bruxa

Monte Louro con Corrubedo ao fondo

Laxe das Rodas

Monte Louro e Area Maior

1/8/16

Xullo, que foi de xullo?

Imos actualizar o blog tras un mes sen competir. Despois da Media de Os 21 do camiño, púxeme en mans de Angel para tratar de controlar os adutores pois apareceran amagos de molestias no pube. Só puidemos atopar datas para tres sesións (cajo nas vacacións) Ademais despois de facer 35 km en bici e ao rematar unha clase de Fitpower no ximnasio un isquiotibial tamén protestou. Polo tanto? Neste mes máis do mesmo: repouso, descarga e non forzar.

Recuperei a miña vella bicicleta de estrada (xa ten o cualificativo de vintage). Fixen algo máis de 250 km, nunha ocasión acompañado (ou mellor dito, detrás de Iago) e volvín gozar dela. Lonxe fican aqueles tempos onde rodaba moito máis de 1.000 km ao mes.

As zapatillas tamén foron gastadas pois saíu un total de 158 km.

Ademais tratei de regresar ao ximnasio, gozando das sesións de Bike sempre con boa música (a derradeira sesión do mes foi rematada con un Proud Mary interpretada por Tina Tuner) 


Tamén gocei dunha versión cañeira e en directo do Vals del obrero de Ska-P.


En conclusión. Hai molestias pero hai máis gañas de comezar  rodar forte con obxectivos á vista.

26/6/16

IV Media Maratón "Os 21 do Camiño"

Debo estar un pouco tolo. Se o estado de forma non é o axeitado para que me inscribir nunha media dura? Non me chegaría coa dureza da media O Grove-Sanxenxo?  Para que me inscribiría na media maratón máis dura á que nunca me teño enfrontado? Diagnostico tolemia absoluta.

Toda a xente falaba marabillas da media “Os 21 do Camiño”, entre Palas e Melide polo camiño de Santiago e tras comprobar que o tempo non sería malo (nubes, sol e 18-17 graos con algo de nordés) inscribirme para constatar que, efectivamente, é unha proba preciosa. Pero… preciosa se se toma con calma, non é para facer marca nin para sufrir (non estou para iso).

Fixen a viaxe ata Melide con Segis (grazas meu por unha viaxe tan agradábel). Tiramos fotos cos do Cas en Palas. 


No escaso quecemento comprobo que non teño pulmóns para as costas polo certifico que será mellor ser prudente e tirar con calma. Mirade con é o perfil:



A saída cólleme charlando con Jorge Rodríguez polo que inicio a proba case sen decatarme. Saída e xa iniciamos unha subida que practicamente dura tres quilómetros. Non entra aire nos pulmóns. A respiración é moi esaxerada. Noto axiña que unha zapatilla está atada, e ben atada, moi frouxa polo que notareime inseguro en toda a proba. Collo a dúas rapazas (as dúas deixaranme definitivamente na grande subida do km 11 para quitarme entre 1 minuto e minuto e medio na meta) Parece que as posicións xa están moi estabilizadas aínda que neste primeiro tramo en baixada son adiantado por varios corredores.

Tras eses primeiros quilómetros entramos, por fin no camiño de Santiago en dirección, de novo, a Palas. Tras cruzar a vila e uns metros por unha estrada, iniciamos o tramo máis fermoso do camiño. Son uns quilómetros dunha grande fermosura. 



Imos ao carón dun regato por un sendeiro no medio dunha espectacular fraga. Para correr non é precisamente o lugar máis idóneo pois o sendeiro é estreito e con curvas pechadas polo que non é doado deixar de molestar aos corredores que van ao meu carón.


Son uns quilómetros en baixada suave pero con algún tramo en forte pendente nos que unha deda comeza a sufrir, coma sempre que hai baixadas. Nas baixadas non freo senón que forzo.

Atoparémonos dous grupos de gaiteiros na proba así coma bastante xente animado nos cruces e nas pequenas aldeas que atravesamos. É unha delicia correr así, con tan animación. Grazas. Fago case todo o camiño cun grupo de seis persoas que nos imos adiantando. Fago o primeiro dez mil en 42.30´´.

Subindo, subindo


No km 11, na posición 75, iníciase a famosa e temida costa na que este ano fixeron unha cronoescalada. Inícioa paseniño, con calma, mesmo case camiñando pero constante polo que adianto algunha posición. Aínda que soe case a arrogancia, tanto medo lle tiña que ata se me fixo curta e suave.  Ao coroar, na posición 73, hai un avituallamento con auga e vasiño de isotónica. Párome para coller o vaso e xa bebo correndo. É o intre no que un colega de "Corredores Acea de Amá”, Carlos, fálame e imos tirar xuntos outros cinco quilómetros máis. El toma un xel pero eu agardarei ata ver o seguinte punto con auga. Cando o vexo, tómoo e volve sentar mal (coma en Porto 2014). Non podo case respirar. É un minuto moi incómodo, case angurioso.


Cruzando pontes

Tras un grolo de auga, xa no 18, Óscar e outro colega vanme collendo metros, pois eu u comezo notar a falta de forza. Trato de gardar algo para o derradeiro quilómetro pois sei que pica para arriba. Neses últimos metros, adianto a outro colega, a quen animo. Xa en Melide fago o marcarra todo o que podo na liña de meta chocando a man con canto cativo vin.

Resultados: 1.32.20´´ e de 69 na xeral sobre un total de 507 chegados á meta e de 4º na categoría a un ritmo de 4.23´´.

Tras cruzar a meta e recoller outra bolsa con agasallos, tomar unha caña, unha isotónica e algo para comer fun ata os fisios pois na segunda metade da proba notei molestias no isquio dereito e, cachis, de novo e como había ano, no pube (haberá con pedir cita en alfafisio). Regreso moi agradábel con Segis.

Unha proba tan fermosa coma dura e cunha excelente organización. Parabéns.

As fotos procenden dos álbums colgados en Correr en Galicia.

19/6/16

10 K Carballo: Todos con Vanessa


Hoxe non toca crónica. Participei nos 10 km de Carballo pero non hai crónica nin do mes nin da proba. Por que? Porque hoxe toca escribir sobre Vanessa.



O cartel da proba leva a súa foto. O club participou co equipo “Todos con Vanessa” e no que todos e todas levamos unha pulseira con ese texto.  

Amosando as pulseiras

Nos dorsais ía o texto  “¡¡¡Ánimo Vane!!!" E logo?



Foi hai xusto un ano, nesta mesma proba, cando coñecín a Vanessa. Adiantáraa no km7. Ía mal pois facía moita calor para ela. Foi a única proba na que entrei na meta diante dela. E desde entón…

-quilómetros de adestramentos compartidos nas pista do INEF (ben lembro aquelas verbas entre serie e serie, mentres o seu corpo non deixaba de moverse, “e que facemos entre serie e serie?”, joder Vane, nada, nada, recuperar),

-as súas bágoas de emoción (case nos fai chorar a todos) na cea anual do club despois das palabras de Presi sobre a súa calidade humana,

-a súa emocionante ledicia ao gañar na súa primeira media maratón (Volta á Ría de Ferrol, foi a primeira vez na que a levantei ao darlle unha aperta),

-a viaxe compartida á media maratón de Viana de Castelo, digo viaxe porque do xantar non compartiu nada.

Hoxe toca escribir de Vanessa. Dunha muller que case non ten pasado xa que é todo futuro, todo por vivir. Cantas risas non botaremos con ela? canto cariño non recibirá? cantas amizades non lle restan por coñecer? E do seu corazón que agardamos? O mesmo, risas, cariño, amizade pero nunha cantidade maior pois é todo xenerosidade.

Vanessa entrando na meta
Foto de JM Ferreiro


Forza Vane.

5/6/16

V Carreira pola Ría do Burgo: bailando con Toni

Rematei abril con 250 kms. A primeira semana de xuño sen queixa pola cantidade de quilómetros acumulada (77) e con dúas sesións no ximnasio (bici e pesas). Só houbo un amago de series (10x500 entre 2.05´´ e 1.46´´) Despois de facer o venres 18,5 km e o sábado outros 12 (como me maltrata dona Pilar), o domingo participei na  V Carreira pola Ría do Burgo.

Sen comprender a redución da quilometraxe da proba (de 14 a 10,6 –estaba anunciada de 10) e coa sensación de pernas cansas e xemelgo esquerdo frouxo, fun a ata o Burgo. Non sei se é boa idea participar en carreiras por onde a cotiá se adestra. Teño o percorrido bastante aburrido.
Respresentación do Cas no quecemento. Grazas Carlos

Quecemento co club, especialmente con Toni. Saída algo alegre de máis pois o primeiro km foi a 3.37´´. Dígolle á miña parella (que ben bailo con el) que vou baixar o ritmo e aceptoume a proposta gustosamente. Seguintes quilómetros  entre 3.53´´ e 3.58´´.

Tras baixar o ritmo somos adiantados por uns cinco corredores (que ben vas Alvaro!!!)

Poñémonos guapos para as fotos que nos tira Inés.

Ao rematar a primeira volta constatamos que o circuíto é máis longo do anunciado pero tamén imos adiantando algún corredor así como constatando o dano que está producindo a calor e a humidade nos colegas (a Toni e a min, ná de ná) Sorprendentemente, e a pesares do sol e da calor, non hai avituallamento intermedio.

Na segunda volta continuamos traballando (ou bailando xuntos) pero ao dar a volta preto da Pasaxe dígolle á miña parella que se quere bailar só que apure algo máis.  Mais Toni tivo o detalle de agardar por min e mesmo baixar o ritmo a 4.03´´ e 4.04´´.


Os últimos catrocentos metros facemos un progresivo estupendo para entrar da man da meta.

Foi toda unha honra que bailas comigo, Toni, e perdón por entrar diante de ti.


Resultados: de 36 e 37 (sobre un total de 503 chegado á meta) a 3.55´´/km, facendo eu 5º na categoría.

Fotos de RunningPlus (grazas Carlos e Inés), de Running Oleiros, Oscar Duro e de Adrime87. Grazas.