VI Carreira da Torre de Hércules: "Canción triste de Montrove"

Os que xa temos algún anos, lembramos unha mítica serie de televisión que a TVE chamou “Canción triste de Hill Street”, pois ocórreseme para frasear o título para resumir os tres últimos meses e para actualizar o blog.

Cambiando algunha cousa esta crónica tamén podería servir para a miña compaña habitual (ou non? Pili)

Pasei por varías mans que diagnosticaron que:

-os músculos da perna esquerda están febles e teño que fortalecelos antes de trotar con intensidade;

 -as fascias que protexen os músculos están contraídas de máis e de debo acadar que se estiren e fortalezan;

-os puntos de amortiguación están contraídos e debo fortalecelos.

En resume, algo de trote, estiramentos e exercicios na casa e fortalecemento muscular no ximnasio.

Rematei xaneiro con 209 kms, febreiro con 118 e marzo con 225. Houbo poucas sesións de series pois sempre acababa resentíndome.

Para comprobar o estado das pernas e sobre todo para saber se aguantaban un ritmo “alegre” participei, no seu, xa, habitual horario nocturno, na VI Carreira Popular da Torre de Hércules.

Acompañado  pola nova estrela deportiva da familia, Laura, que ía facer unha serie longa pensando na súa segunda Vig-Bay. Terei a honra de acompañala para axudarlle en acadar unha nova MMP na distancia dentro dunha semana (será a miña peor MM)

Foi un pracer compartir o tempo previo á carreira entre amigos e amigas que se interesaban polo meu estado ao tempo que eu facía un inquérito polos seu próximos obxectivos, en especial por Coruña-42.  Saudei a moita xente pero son sempre especiais, para min, as donas do CAS. Un pracer velas de novo. Como tamén foi especial saudar a Paula Mayobre despois do seu regreso á competición internacional.

Foto de: La Opinión 

Sorprendentemente vinme situado demasiado adiante na liña de saída polo que cando comezamos correr abrinme todo o posible para non estorbar e deixar pasar á xente máis rápida. O primeiro quilómetro era en baixada e saíu 3.27´´. Rápido de máis pero penso que a velocidade foi acadada pola baixada e non polo meu esforzo. No segundo xa tivemos a dura subida de Adormideiras a pesar do cal saíu en 3.52´´. Creo que non debo forzar. Vou ao carón de Edu, do meu club. Alégrome velo tan ben. E digo en voz alta que nunca entrara diante de min nunha carreira para animalo. Levo diante a Juan Carlos, quen anda a afinar para C-42. Non debe forzar e véxoo cun ritmo moi regular.

Aproveitando o percorrido con tendencia a baixar fixen o terceiro quilómetro en 3.54´´, con pulsacións xa non tan altas. Cando imos rematando a volta, vemos os que xan van cara á meta. Animo especialmente á nosa Vanessa. Damos a volta no Instituto Oceanográfico. Iniciamos a subida. Trato de animar a todos os coñecidos e coñecidas que van cara ao Castelo ao tempo que vou pendente de ver a Laura. Cando a vexo paréceme que vai moi cómoda pero lenta de máis. Dígolle que “pode correr cando queira”. Non obstante vou comprobando que vai en moi boa posición pois leva detrás a uns dous terzos dos participantes.

O seguinte quilómetro, xa en subida, foi a 3.58´´. Tras os primeiros cincocentos metros de subida voume atopando mellor e creo que terei forzas para non baixar o ritmo. Rematando a subida collo a Edu e a Juan Carlos. Trato de animalos e que se enganchen. Juan Carlos faino pero a Edu cóstalle máis. Juan Carlos dime que me vaia pero faltando menos de dous quilómetros prefiro compartilos e non comprobar ata onde aguantarían os xemelgos.  Vou algo freado. Juan Carlos aguántame, pero Edu vaise quedando. Juan Carlos insiste en que me marche. Non aumento o ritmo nin forzo na subida á Torre. Vou pendente da chegada para entrar da man de Juan Carlos pero a meta nin está sinalizada nin está iluminada.

A salientar os constantes ánimos da xente do CAS, tanto da rapazada coma dos adultos que non participaron na proba

Resultado: 68 dun total de 1.147 cun tempo de 26.44´´ a un ritmo (polo Garmin) de 3.55´´, 5º na categoría. Laura entrou na meta de 441 baixando dos 5´por quilómetro.

Remato a semana trotando 20 km con Pili. Un domingo sen eses quilómetros con ela non é domingo. Toda a semana os nosos pensamento van para Iago e Borja e a súa estra nunha maratón, a de París.