31/1/16

XIII Lugo Monumental: Crónica dun parón anunciado

Remato xaneiro con 209 km. Pero na segunda quincena tan so saíron 30 km. Os problemas non deixan de xurdir nos isquios e xemelgos. Nin cambio de zapas (a Adidas Boston) nin os tratamentos con fisio e quiropráctica semellan dar resultado. Houbo un día que tan so puiden trotar setecentos metros, varios tan so 3 ou 5 quilómetros sen molestias. Vamos que todo vai fenomenal. 

Como o grupo de Montrove ia xantar nas terras luguesas participei na XIII Lugo Monumental, unha das probas que máis me gustan (tempos aqueles de baixar dos 37´). A idea era rodar e comprobar se o isquio esquerdo aguantaría ata a meta e senón … abandonar pois esta é unha proba realmente cómoda para facelo. 

Saín practicamente de último ao carón de Raúl. De feito tardamos case un minuto e medio en cruzar o arco de saída (nunca tal cousa me acontecera). Paseniño, paseniño fun collendo algo de ritmo e adiantando xente. Fíxoseme realmente raro ter que ir pola corda máis ampla do percorrido cando habitualmente fágoo pola máis curta pero non queda outra se desexaba mellorar o ritmo. Fago os dous primeiros quilómetros en case 10 minutos. 
Na primeira volta

A medida que ía pasando xente fun charlando cos amigos e amigas que adiantaba, con Chema, con Teresa Corrales e con toda a xentiña do CAS (que grande familia) No km 2 paso de 642 no 5,700 de 398. O quilómetro 5 pasárao en 22´. Continuo mellorando pero o isquio vaise cargando. Trato de non forzalo pois non quero coñecer o seu límite antes de que se bloque. 
Na segunda volta

Vou vendo diante a Óscar Souto, tamén do club. Cando o alcanzo decido falar con el para saber se quere compañía pois deste xeito obrigaríame a baixar o ritmo e chegar tranquilo á meta. Serán tres quilómetros nos que non deixo de animalo, de motivalo para tratar de mellorar algo o seu ritmo e de pasar xente. De feito pasaríamos a máis de medio cento de atletas. Motívoo nas subidas da muralla, nas zonas planas e nas baixadas. Facemos meta xuntos. 
Foto de Anxel Xade

Na meta
Fotos de Tino Méndez

Resultado. Nesta ocasión non nada significativo pois o importante foi que non rachei nin abandonei. Fago meta de 307 sobre un total de 1.240. Na categoría de 61, cun tempo neto de 42.43´´ a 4.17´´. 

Xantar xeneroso e paseo polo fermoso rio Loio. 

NOTA FINAL: como estou farto de case todo menos do asfalto, esta semana toca fisio e logo vou deixar as zapas (durante cantos días? Boa pregunta). Tratarei de ir ao ximnasio e buscar a comodidade das pernas. 

Esta claro que sen Pili non son ná de ná.

18/1/16

XVIII Meia Maratona Manuela Machado. Viana do Castelo

Rematei 2015 cunha contratura nun isquio. Un día de repouso e progresivamente trote ata facer 157 km na primeira quincena de 2016.  Os primeiros dez días adestramos (inclúo a Pilar) moito e ben (a ela as series saíronlle fenomenal). O domingo dez, o isquio volveu protestar. Nestas dúas semanas fun a un fisio novo que, coma non podía ser doutro xeito, fixo un diagnóstico novidoso, aínda que nalgunhas causas coincide con cousas xa sabidas. Basicamente os meus problemas musculares dos últimos cinco meses son causados por empregar zapatillas pronadoras (recomendadas por outro fisio). Teño que regresar ás neutras pero sen plantillas (que tamén as tivera recomendadas por dous podólogos distintos). Ademais o diagnóstico foi feito xusto despois de estrear unhas pronadoras novas… Que lle imos facer. Pola súa recomendación merquei as Adidas Boost Boston. Lixeiras, rápidas pero, polo de agora, ocasiónanme molestias na parte dianteira do pé… Imos seguir unhas cantas sesións máis con novo fisio…


O domingo 17, oitos membros do Club Atletismo Sada participamos na Media Maratona Manuela Machado de Viana do Castelo. A motivación dos adestramentos desde a media de Ferrol era acadar unha mínima melloría nesta proba. Os veteranos que xa a temos corrido, témoslle un especial cariño…

Con puntualidade británica a expedición do CAS partiu do Burgo ás 7.30 horas dunha tirada ata Viana. Tempo para aparcar moi  preto da saída/meta, a retirada de dorsais e un café. Fixemos un breve quecemento a pesar do tempo frío e a ameaza de chuvia. Pilar e máis eu puidemos saudar ao noso colega de Coruña-42, Jorge Lamas. A megafonía anuncia a participación de 3.500 atletas polo que colocámonos ben cedo no lugar da saída. 

Como case sempre, saímos moi atrás, agás Vanessa. Tardamos case trinta segundos en cruzar a liña de partida. Saio con Jesús, temos que subir pola beirarrúa pois é imposible ir pola estrada. Aos cincocentos metros deixo que se marche e non trato de forzar pois el vai facer unha tirada de 1.20´. O primeiro quilómetro saíu en 3.59´´ pero no segundo xa foi a 3.52´´.

Vou cómodo, pasando xente. Teño a sensación ata o quilómetro 4 de ir mellorando posicións. Tras subir pola autovía, iniciamos a parte máis lenta da proba pois serán case catro quilómetros picando en subida. Continuo cómodo. A ritmos por baixo de 4´/km. Vou contento pois ese era o ritmo que non atopaba dende había catorce meses. A partir do quilómetro oito noto que volvo mellorar posicións. No nove tomo o xel (un vicio collido nos meses de baixón) Xa comezaba ver aos primeiros que deran a volta. Vou contando cantas mulleres pasan para saber que tal vai a nosa Vanessa. Vai de 7ª, doulle un berro de ánimo con verbas non reproducibles por indecentes. Non vexo a Jesús.

Paso o km 10 por baixo de 39´. Que ben, penso porque ademais queda a parte máis rápida por seren en baixada.  Agora toca ver a xente que ven por detrás. Saúdo a Inés que vai fenomenal, logo a Juan, a Pili, non vexo a Eliseo  pero si a dona Marisa (tremenda atleta é esta muller, o seu si que ten mérito) Os primeiros quilómetros do regreso teñen algunha subida, non me importa. Vou ben e sigo mellorando posicións.

Non km 13, no inicio da zona de baixadas o isquio esquerdo volve protestar (parece que dúas sesións de fisio non lle chegaron) Non queda outra que estudar a que ritmo me deixa correr. Baixo a velocidade un pouco e uns centos de metros para volver aumentala pero o isquio ameza seriamente con darme un desgusto. Hai que reducir a marchar e minimizar os danos.

O ceo deixar caer, de cando en vez, pingas ben frías de auga.

Calculo que sería adiantado por uns cincuenta compañeiros e unha galeguiña do Bueu, perdendo máis de dous minutos. Fixen un par de intentos de volver recuperar o ritmo pero as ameazas de problema serio reproducíanse polo que tocou aguantar ata meta.

O resultado foi mellor do esperado 1.24.40. Creo que o ritmo para baixar de 1.23´ xa está nas pernas.

Resultados: Tempo oficial 1.25.01´´, na posición 300 sobre 2.776 chegados a meta, de 23 na categoría, de 67º galego e de 3º na categoría dos galegos. Todos e todas do CAS ficamos contentos: Vanessa 7ª absoluta e 2ª galega (cos cartos do premio pagou o xantar), Jesús fixo unha proba cómoda pensado na maratona de Sevilla, Inés continúa na súa progresión ao igual que Pili. Juan gozando da distancia coma Eliseo e dona Marisa baixando das dúas horas.

Duchas (que lavaría Vanessa?), recollida de premios en metálico, fotos e coche ata Valença para darnos a merecida homenaxe co xantar. Dende logo Viana fica no noso coraçao.

Foto en carreira de Erik.

1/1/16

VI San Silvestre da Coruña

Adestrei todo o mes sen molestias e saíron un total de 328 km. É unha boa colleita de quilómetros pero non de ritmos. Remato o ano con 2.870 km. Tampouco está mal. Igualmente é moito máis ca aceptable o número total de probas nas que participei pois foron un total de 26 carreiras con 12 podiums. Gardo con especial cariño a primeira Vig-Bay de Laura e o Coruña-42 ao carón de Pili (grande honra). Pero en conxunto, non considero que este fora un bo ano atlético. Mestres o último trimestre o 2014 fora  magnífico neste 2015 nunca corrín co bos ritmos e tiven reiteradas pequenas molestias. E como  non podía ser menos, despois deste semestre desastroso, remato o ano cunha forte contractura. Para rematar o ano participei na 

San Silvestre da Coruña


O quecemento no foi moi profesional e mesmo tivemos tempo para que Juan Carlos fixera algunhas fotos. 




Coloquei diante na saída con Edgar, Toni e Julio. Deixamos a Jesús uns centímetros por diante nosa. O spearker estivo inconmensurable… tomaríase algo?

Decido tratar de facer a carreira con este rapaces (canto anos lle levarei a Edgar?) Aos douscentos metros da saída, na curva de Xoana de Vega vimos a Manute no chan. Mala curva. Saímos rápidos (3.35´´) no primeiro quilómetro pero é o que toca nas probas curtas, forzar desde o principio.

Hai moita xente no asfalto, imos rápido pero hai atletas que nos adiantan. Nalgún momento por Riazor, Borja adiantounos. No Paseo Marítimo vou ben, cómodo a pesares de que é imposible facer o percorrido máis curto xa que constantemente hai movementos nas posicións. Tras pasar a Casa do Home, iniciamos a subida cara á Torre de Hércules. O meu grupiño váiseme uns metros polo que decido abrirme e coller un carril libre e tiro por eles. Cando chego ao seu carón, quilómetro 3, noto unha forte molestia no isquio esquerdo. Agardo uns segundos e comprobo que vai a máis. Como teño a nefasta experiencia do Coruña-10, aviso a Julio de que me vou apartar e paro.

Trato de estirarlo algo. Vexo que son centos de atletas os que me adiantan. As ideas que pasan pola miña cabeciña non son reproducibles nin por educación nin para que ninguén entre en profunda depresión.Tras un minuto apartado, reincorporeime para ver o estado da perna. Vou con molestias pero inicio de novo a carreira. Pouco a pouco vou tratando de coller o ritmo e vou pasando corredores. Á altura do Breogán póñome ao carón da primeira rapaza da proba, a nosa atleta Raquel Sánchez con quen comparto adestramentos dous días por semana.

Con ela inicio unha nova proba. Nunca corrín con ela. Pero tratarei de axudala a manter o seu fantástico ritmo. Baixamos por Adormideiras, subimos. Iniciamos a baixada cara á Hípica. Vou tratando de animala, de motivala (sería necesario?) Decátome que aínda non é moi constante no seu ritmo pero ten unha fortaleza interior que tira dela cuns folgos incríbles. Entramos na Cidade Vella. Tempo para que Alberto nos tire unha foto e de saudar ao mestre Bernardo (o que tivo que loitar este home para que a proba pasara diante do seu traballo… como es benquerido). Antes de entrar en María Pita, a presidenta do meu club de fans, tíranos unha ducia de fotos (grazas Marisa). 


Na chegada á meta, quédome un pouco e sepárome de Raquel para que poda cruzar a meta como triunfadora. Bravo.

Son momentos de compartir cos amigos e amigas, de buscar a Pili e a Laura, de abrigarnos e desexar a canto coñecido vemos un feliz aninovo. Pili fixo primeira de categoría e Julio, segundo. Despedímonos e con Laura colle o coche pero… tras pagar e saír do parquin, Laura dime que temos que regresar pois entrei de terceiro na categoría. Menuda sorpresa. Lesionado e terceiro, já, já. Pois nada, regresamos e agardamos pola entregar de trofeos onde o speaker (eres un fenómeno, Andrés Prieto) por segundo ano consecutivo tivo a ben loubar este blog, ademais de lembrar os trunfos de Pili.


Como sempre as mulleres do CAS arrasaron. Parabéns Raquel, Noelia, Inés, Pili e María. Javier e Eduardo tamén subiron ao podium.




Resultados: 29.27´´ (un minuto máis ca Julio) entro de 96 sobre un total de 2.699 e de 3º na categoría a un ritmo de 3.53´´.